Η κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει μία εφαρμογή μέσω της οποίας οι γονείς των ανηλίκων θα μπορούν να ασκούν έλεγχο, να επιβεβαιώνουν την ηλικία αλλά και την ψηφιακή ταυτότητα των παιδιών. Και σωστά. Ποιος θα είχε αντίρρηση να μπουν κάποια όρια στα παιδιά σε σχέση με τον χρόνο που καταναλώνουν στα social media.
Μια εφαρμογή όμως δεν είναι προφανώς αρκετή να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα, μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που δεν έχουν διαμορφώσει τα ίδια, αλλά οι γονείς, οι δάσκαλοι τους, οι πολιτικοί που ψηφίζουν οι γονείς τους.
Η βία που γίνεται όλο και πιο έντονη σε όλο και μικρότερες ηλικίες δεν παρουσιάστηκε ξαφνικά γιατί τα παιδιά ήταν περισσότερες ώρες στα social media. Δεν είναι αυτά που κανονικοποίησαν τη βία, δεν είναι ένας 13χρονος ή ένας 14χρονος που δημιουργεί το «κακό» είναι κατά κανόνα αυτός που το μιμείται. Τα social media είναι σίγουρα ένας παράγοντας που βάζει λάδι στη φωτιά της βιαιότητας, αλλά είναι το λάδι δεν είναι η φωτιά. Κανένα παιδί δεν γίνεται βίαιο, δεν παρουσιάζει αντικοινωνική συμπεριφορά, όταν αισθάνεται ασφάλεια, όταν αισθάνεται ότι το αγαπούν κα το προσέχουν, όταν θεωρεί ότι μπορεί να ονειρεύεται γιατί στην ηλικία του όλος ο κόσμος θα έπρεπε να είναι δικός του.
Τα παιδιά δεν είναι κάποιοι εξωγήινοι που έφτασαν στον ήσυχό μας τόπο και τον αναστάτωσαν. Είναι αυτά που αποτυπώνουν με τον πιο έντονο και τον πιο οδυνηρό τρόπο τα αδιέξοδα της κοινωνίας που έχουμε φτιάξει και των προτύπων μέσα στα οποία τα έχουμε εγκλωβίσει. Καλές οι εφαρμογές, αλλά αν θέλουμε πραγματικές και ριζικές λύσεις ας ξεκινήσουμε φτιάχνοντας κοινωνίες λιγότερο ανταγωνιστικές, χωρίς την κατανάλωση ως βασική αξία. Τολμάμε άραγε;
