Η Ελλάδα συνεχίζει να θρηνεί θύματα στους δρόμους, συνεχίζει να «σκορπά» ζωές στο βωμό μιας διευρυμένης ανωριμότητας, ενός επικίνδυνου καπρίτσιου, οδηγών που βγαίνουν στο δρόμο χωρίς καμία συναίσθηση αυτού που μπορεί να προκαλέσουν μέσα σε εκατοστά του δευτερολέπτου.
Το τραγικό τροχαίο στην Εγνατία οδό ήρθε να μας το θυμίσει για μία ακόμα φορά. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς έγινε, αν ο οδηγός του ενός ΙΧ έκανε όπισθεν στα διόδια ή αν το φορτηγό εμβόλισε τα δύο ΙΧ για άλλους λόγους. Αυτή είναι δουλειά του ανακριτικού της Τροχαίας να το βρει. Το βέβαιο είναι ότι οι εικόνες που μας έρχονται δείχνουν μια εξαιρετικά σφοδρή σύγκρουση, που σημαίνει μεγάλες ταχύτητες. Και αυτό σε μία στιγμή όπου η περιοχή είχε καλυφθεί από πυκνή ομίχλη και η ταχύτητα των οχημάτων πλησιάζοντας τα διόδια θα έπρεπε να είναι 20 χιλιόμετρα. Γιατί αν ήταν 20 χιλιόμετρα τώρα δεν θα θρηνούσαμε ανθρώπινες ζωές.
Πριν από λίγες μέρες βλέπαμε βίντεο με αυτοκίνητο που έτρεχε στη Συγγρού με πάνω από 200 χιλιόμετρα, ενώ σε ένα άλλο… πατίνι είχε αναπτύξει ταχύτητα πάνω από 100 χιλιόμετρα. Και βέβαια δεν είναι αναγκαίο να δει κανείς βίντεο για να έχει άποψη για την κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους. Αρκεί να βγαίνει από το σπίτι του και θα έχει «πλούσια εμπειρία» διανύοντας μόλις λίγα μέτρα.
Για να μην αναφέρουμε αυτή την πληγή της οδήγησης από υπερήλικες που χάνουν τον έλεγχο του οχήματός του και αφαιρούν ανθρώπινες ζωές.
Δεν μας λείπουν ούτε νέοι κώδικες, ούτε ισχυρότερες δυνάμεις της τροχαίας (αν και καλό θα ήταν), ούτε πλέον οι δρόμοι (άλλωστε το δυστύχημα στην Κοζάνη σε σχετικά νέο αυτοκινητόδρομο έγινε). Μας λείπει μια πολύ απλή παραδοχή: ότι τα αυτοκίνητα εφευρέθηκαν και υπάρχουν για έναν και μόνο λόγο. Για να σε πηγαίνουν από ένα σημείο σε ένα άλλο προσφέροντάς σου αυτονομία. Δεν είναι οχήματα επιβεβαίωσης, δεν είναι οχήματα επιβολής, δεν είναι οχήματα διαφόρων συμπλεγμάτων. Είναι οχήματα σκέτο.
