Η κρίση ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ τροφοδοτεί με ενέργεια και χρόνο την Κυβέρνηση του Ισραήλ και το καθεστώς της Τεχεράνης.
Η επίθεση της Τεχεράνης με εκατοντάδες βαλλιστικούς πυραύλους και drones κατά του Ισραήλ, φέρνει νέα δεδομένα σε μία περιοχή που είναι διαχρονικά διακεκαυμένη ζώνη.
Οι μηδενικές απώλειες υποδομών και ανθρώπων από την πλευρά του Ισραήλ, έγιναν επιχείρημα για αποκλιμάκωση στα χείλη της Ουάσιγκτον, μόνο που κανένας από τα δύο μέρη δεν είναι διατεθειμένο να υποχωρήσει. Σήμερα το «πινκ πόνγκ» ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν δείχνει να μην έχει τέλος, με τις δηλώσεις να είναι και από τις δύο πλευρές ξεκάθαρες: ούτε βήμα πίσω.
Η αμερικανική διπλωματία πασχίζει να δώσει κίνητρα αποκλιμάκωσης με κάθε τρόπο, αλλά σήμερα αυτό λειτουργεί περισσότερο ως «παυσίπονο» και όχι ως θεραπεία.
Τα δεδομένα είναι και για τον Λευκό Οίκο ξεκάθαρα: το Ισραήλ δεν γίνεται και κυρίως δεν θέλει να περιμένει. Η επιμονή – δόγμα του Τελ Αβίβ για απάντηση απέναντι σε κάθε πρόκληση δεν γίνεται να παρακαμφθεί, ειδικά όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας παραμένει στην θέση του ειδικά λόγω της κρίσης που ξέσπασε πριν από έξι μήνες με την εισβολή της Χαμάς.
Παρατεινεται ο χρονος του Νετανιάχου
Ο χρόνος του Νετανιάχου παρατείνεται κάθε φορά που κάποιος επιχειρεί να πλήξει το Ισραήλ κι αυτό γιατί ακόμη και η πλειοψηφία της κοινωνίας που απαιτεί την άμεση αποχώρησή του αντιλαμβάνεται πως ένα τέτοιο σενάριο θα φέρει ακόμη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση και ακόμη μεγαλύτερη «όρεξη» στους ορκισμένους εχθρούς της χώρας.
Με κάθε πύραυλο και κάθε ρουκέτα, με κάθε drone που η Τεχεράνη εκτόξευση κατά της ισραηλινής μεθορίου, μεγάλωσε τον χρόνο στην πολιτική κλεψύδρα του ισραηλινού Πρωθυπουργού.
Συσπείρωση γύρω από το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν
Το εξόχως εντυπωσιακό της συγκεκριμένης κλιμάκωσης είναι πως grosso modo το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης.
Τα μέλη της Κυβέρνησης του Ιράν και η θεοκρατική προϊστάμενη αρχή τους, φαίνεται πως συσπειρώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας που μπορεί να εξεγέρθηκε μαζικά πριν από δύο χρόνια εναντίον τους μετά την δολοφονία της Μαχσά Αμίνι από την αστυνομία ηθών της χώρας, αλλά σήμερα αντιλαμβάνεται πως μία απάντηση από την πλευρά του Ισραήλ είναι πολύ πιθανό να φέρει τον πόλεμο από την θεωρία στην πράξη…
Είναι μεγάλος ο αριθμός ανθρώπων εντός του Ιράν που επίμονα και με κίνδυνο για τη ζωή τους ζητούν Δημοκρατία και επιστροφή σε θεσμούς, Σύνταγμα, δικαιώματα και εκλογές.
Είναι οι ίδιοι όμως άνθρωποι που γνωρίζουν πως ένας πόλεμος σήμερα με το Ισραήλ θα φέρει σε δεινή θέση την χώρα μέσα στην οποία επιχειρούν να οικοδομήσουν αυτό το μέλλον.
Μικρή – ισχύ μειοψηφία είναι σήμερα αυτοί που θέλουν πραγματικά μία γενικευμένη σύρραξη με το Ισραήλ και αυτοί φαίνεται να ανήκουν αμιγώς στην θρησκευτική και όχι την αμιγώς πολιτική σφαίρα της χώρας.
Ο ρόλος των ΗΠΑ και οι μοχλοί πίεσης
Με τα σενάρια φανερά και κρυφά να οργιάζουν για το τι αναμένεται να συμβεί τις επόμενες ώρες και όχι ημέρες στην περιοχή οι μόνοι πραγματικά κερδισμένοι είναι όσοι διαχειρίζονται τις τύχες των δύο χωρών και θα λάβουν κρίσιμες αποφάσεις.
Εάν οι ΗΠΑ δεν καταφέρουν με κάποιο τρόπο να πείσουν για την κρισιμότητα της κατάστασης όσους εμπλέκονται στην κρίση είναι ξεκάθαρο πως θα ενεργοποιήσουν συγκεκριμένους μοχλούς πίεσης και προς τις δύο πλευρές.
Αν κάτι μένει μέχρι τώρα στον «αφρό» των πολύ πυκνών εξελίξεων και χρήζει μελλοντικής έρευνας κυρίως στις ΗΠΑ είναι η ταχύτητα με την οποία κατάφερε από τη μία ο Νετανιάχου να κλιμακώσει όντας ο ίδιος σε καθεστώς ασφυκτικής πίεσης και σε δεύτερο χρόνο πόσο σύντομα και με ποιον τρόπο απάντησε η Τεχεράνη κομματιάζοντας ένα «ταμπού» δεκαετιών.
