«Σκέφτηκα, σκότωσέ με γρήγορα»: Γυναίκα περιγράφει τις 54 ημέρες ομηρίας της από τη Χαμάς

Η Μοράν Στέλλα Γιανάι, η οποία έπεσε θύμα απαγωγής από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, στο χώρο που λάμβανε χώρα το μουσικό φεστιβάλ Νόβα, μιλά για τη βία που υπέστη και την πρώτη φορά που ένιωσε αρκετά ασφαλής για να κλάψει.

Η Μοράν είχε ήδη συλληφθεί δύο φορές από ομάδες της Χαμάς, όπως είπε, αλλά τους είχε πείσει, επιμένοντας ότι δεν ήταν Εβραία. Την τρίτη φορά, οι απαγωγείς της ήταν διαφορετικοί. «Δεν μίλησαν, απλώς με άρπαξαν», θυμάται. «Όλοι άρχισαν να τρέχουν, εγώ πήδηξα και έσπασα το πόδι μου και με έπιασαν», σημείωσε.

«Άρχισαν να με πετάνε από τον έναν στον άλλο και με έβαλαν στο αυτοκίνητο. Δύο τρομοκράτες μπροστά, τέσσερις στο πίσω κάθισμα, άλλοι τρεις στο πορτμπαγκάζ, και μόνο εγώ πάνω σε όλους». Καθώς περνούσαν τα σύνορα της Γάζας, η Μοράν έριξε μια ματιά στο πλήθος στην άλλη πλευρά του φράχτη, πριν κλείσει γρήγορα τα μάτια της.

«Ήταν σαν ταύρος που μπαίνει σε μια τεράστια αρένα», λέει στο BBC. «Όλοι είναι χαρούμενοι – τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άνδρες. Ήταν πολλοί άνθρωποι».

Ένιωσε το αυτοκίνητο να σταματά και την πόρτα του να ανοίγει.

«Ένιωσα ότι κάποιος προσπαθούσε να τραβήξει το πόδι μου… Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς εκείνη τη στιγμή είναι: σε παρακαλώ, ας τελειώσει γρήγορα. Ένα χτύπημα στο κεφάλι και δεν θα αισθανθώ τίποτα. Αν είναι να συμβεί, κάνε το γρήγορα».

Όμως η πόρτα του αυτοκινήτου έκλεισε και πάλι και το όχημα άρχισε να απομακρύνεται, μαζί με τη Μοράν. Η ίδια λέει ότι αργότερα έμαθε ότι η ομάδα που την κρατούσε την είχε πουλήσει στη Χαμάς.

Ήταν η αρχή των 54 ημερών αιχμαλωσίας της Μοράν. Κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος, μεταφέρθηκε σε επτά διαφορετικές τοποθεσίες, μαθαίνοντας γρήγορα στρατηγικές επιβίωσης. «Πρέπει πραγματικά να προστατεύσεις την ιστορία σου», εξηγεί. «Ό,τι συμβαίνει στο πρώτο σπίτι μένει εκεί και δεν έρχεται μαζί σου στο δεύτερο σπίτι ή στο τρίτο σπίτι».

Κάθε φορά, λέει, ήταν σημαντικό να προσποιείται ότι όλα στην προηγούμενη τοποθεσία ήταν μια χαρά και ότι οι απαγωγείς της ήταν φίλοι της.

Κάποια στιγμή, την κρατούσαν μαζί με μια άλλη γυναίκα, η οποία ήταν 18 ετών και την απήγαγαν ενώ ήταν ξυπόλητη και φορούσε ακόμα τις πιτζάμες της. Η Μοράν, η οποία καταλαβαίνει λίγα αραβικά, θυμάται ότι άκουσε τους απαγωγείς τους να συζητούν ποιος θα έπαιρνε τις γυναίκες ως συζύγους τους.

Είπε μάλιστα ότι βρήκαν τη μητέρα της ανάμεσα στους άλλους ομήρους και την έφεραν μέσα, ζητώντας την άδεια να παντρευτεί την κόρη της.

Ερωτηθείσα αν έπεσε θύμα σεξουαλικής επίθεσης κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της, η Μοράν απαντά αρνητικά, αλλά ότι έχει ακούσει από άλλες γυναίκες ομήρους ότι βιάστηκαν κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη Γάζα. Περιέγραψε ότι ξυλοκοπήθηκε από τους απαγωγείς της, ενώ αναφέρθηκε και στον ψυχικό τρόμο του να είσαι ανίσχυρη σε μια κατάσταση που μπορεί να αλλάξει σε ένα δευτερόλεπτο.

Μια μέρα, είπε, κάθισαν να παίξουν χαρτιά με τους απαγωγείς τους. «Ήμουν τόσο πεινασμένη, που προσπαθούσα να τους κάνω να γελάσουν για να μας φέρουν κάτι να φάμε», θυμάται.

«Ένας από τους απαγωγείς με κορόιδευε. Θύμωσα και είπα κάτι ως αστείο. Τρέχει στο άλλο δωμάτιο, επιστρέφει και με σημαδεύει με ένα όπλο στο κεφάλι, μου φωνάζει και ουρλιάζει ότι θα με σκοτώσει, θα μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα».

Μετά από 54 ημέρες αιχμαλωσίας, απελευθερώθηκε στο πλαίσιο μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός τον περασμένο Νοέμβριο, σε αντάλλαγμα για παλαιστίνιους κρατούμενους σε ισραηλινές φυλακές.

Οι απαγωγείς της Χαμάς βιντεοσκόπησαν την παράδοση, όπου η ίδια και άλλοι όμηροι φαίνονται να χαμογελούν και να ευχαριστούν τους απαγωγείς τους προτού επιβιβαστούν στο λεωφορείο του Ερυθρού Σταυρού για την έξοδο από τη Γάζα.

Πολλοί άνθρωποι παρατήρησαν τότε ότι φαίνονταν καλά και μάλιστα ευτυχισμένοι. «Μας έκαναν να χαμογελάσουμε και να πούμε ευχαριστώ», δηλώνει η Μοράν. «Κανείς δεν άκουσε τους ψιθύρους που έλεγα στο αγόρι δίπλα μου: περίμενε, πέντε λεπτά ακόμα, μην αρχίσεις να κλαις τώρα, μείνε χαμογελαστός».

Η στιγμή που πέρασε τα σύνορα με την Αίγυπτο, λέει, ήταν η στιγμή που περίμενε όλες αυτές τις εβδομάδες στην αιχμαλωσία για να κλάψει.

«Δεν μπορούσαμε να (κλάψουμε) όταν μας έσυραν στη Γάζα, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε στα σπίτια, και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου – ότι τη στιγμή που θα μπω στη χώρα μου, θα ουρλιάξω τόσο δυνατά όσο μπορώ, γιατί κανείς δεν θα πάρει πια τη φωνή μου».

Ισραηλινοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι περίπου 30 από τους 133 ομήρους που παραμένουν στη Γάζα είναι νεκροί. Οι ελπίδες για μια άλλη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που θα εξασφαλίσει την απελευθέρωσή τους έχουν εξασθενίσει.