Αν πει κανείς ότι τα ελληνοτουρκικά μπαίνουν σε μία νέα φάση θα φανεί μάλλον γραφικός, καθώς αυτή η διαπίστωση έχει γίνει εκατοντάδες φορές τα τελευταία 50 χρόνια.
Πλην όμως οι εκλογές στα κατεχόμενα όντως αλλάζουν τα δεδομένα και όχι μόνο αυτές. Η εκλογή του Τουφάν Ερχιουρμάν και μάλιστα με συντριπτικό ποσοστό δεν οδηγεί προφανώς στη λύση του Κυπριακού, δίνει όμως τέλος στην στασιμότητα που ήταν η βασική επιλογή της διακυβέρνησης Τατάρ. Το μέγα ερώτημα είναι ποια θα είναι η στάση της Άγκυρας αφού η γραμμή της, όπως εκφράστηκε και από τον Ερντογάν και το βήμα του ΟΗΕ, είναι η λύση των δύο κρατών. Αυτή η διαφοροποίηση είναι άγνωστο ακόμα πώς θα γεφυρωθεί. Η τουρκική μειονότητα εξαρτάται σε απόλυτη βαθμό από την Τουρκία, πλην όμως η Άγκυρα δεν μπορεί εύκολα να αγνοήσει την βούληση των 2/3 της κοινότητας.
Γνωρίζοντας την «ευελιξία» της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν αποκλείεται ο Ερντογάν να βάλει λίγο νερό στο κρασί, αλλά χωρίς να φανεί ότι υποχωρεί. Άλλωστε το έχει ξανακάνει. Το Κυπριακό δεν είναι αυτή τη στιγμή στις προτεραιότητες του. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να εδραιωθεί ως βασικός παράγοντας στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ουκρανία, ενώ παράλληλα επιθυμεί διακαώς να μπει στον ευρωπαϊκό αμυντικό σχεδιασμό. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δει κανείς και τις ήπιες δηλώσεις Φιντάν που σχετικοποιεί το casus belli με μια ρητορική του τύπου «Εσείς θέλετε 12 μίλια, εμείς 6, θα τα βρούμε κάπου στη μέση». Αν και η «πρόσκληση» είναι για την Ελλάδα, απευθύνεται στα αυτιά των Ευρωπαίων. Τα λεφτά είναι πολλά και το κατάλληλο «κοστούμι» είναι αυτό του φιλειρηνιστή.
