Τα αγροτικά μπλόκα μέχρι χθες μπορεί να είχαν απλωθεί σχεδόν σε όλη τη χώρα, πλην όμως οι περισσότερες από τις δυναμικές κινητοποιήσεις είχαν συμβολικά χαρακτήρα και αυτό δήλωναν και οι εκπρόσωποι των αγροτών.
Η χθεσινή μέρα φαίνεται ότι αλλάζει τα δεδομένα. Οι σκηνές με άγριες μάχες μεταξύ των ΜΑΤ και των αγροτών στην Κρήτη δεν είναι απλώς μία «εξαίρεση», ένα απλό «περιστατικό». Είναι δείγμα πόσο έντονα «βράζει» αυτό που βλέπουμε στους δρόμους.
Οι αγρότες ζητούν όχι μόνο επιδοτήσεις, αλλά και μόνιμες ρυθμίσεις που θα κάνουν βιώσιμες τις καλλιέργειές τους ή την εκτροφή των ζώων τους. Υπάρχουν άνθρωποι, κυρίως λόγω της ευλογιάς, που δεν έχουν πλέον το παραμικρό ζωικό κεφάλαια και βλέπουν την επιβίωσή του ως έναν Γολγοθά.
Θα αναρωτηθεί κάποιος: Θα λυθεί το πρόβλημα αν αρχίσεις να πετάς πέτρες, αν ανατρέψεις ένα περιπολικό ή αν μπεις στην πίστα ενός αεροδρομίου ματαιώνοντας τις πτήσεις; Όχι είναι η απάντηση, αλλά δεν είναι η μόνη απάντηση σε αυτό που συμβαίνει εδώ και εβδομάδες.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες κυβερνήσεις και αγρότες έχουν αναλωθεί σε ένα αδιέξοδο μπρα ντε φερ που βλέπει με ορίζοντα έτους τα όποια χρήματα δίνονται. Πλην όμως εκτός από ζημιές και απώλειες οι επιδοτήσεις θα πρέπει να χρηματοδοτούν και ένα μοντέλο ανάπτυξης της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής με ορίζοντα δεκαετιών. Και αυτό φαίνεται ότι μονίμως μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
